Zondagavondgevoel
Gisteren was het zondag. Ik zat op de bank en ik besefte me ineens dat het lang geleden is dat ik dat, voor mij, typische zondagavondgevoel had. Het toch wel sombere gevoel dat de werkweek weer ging beginnen. Niet dat ik nu met zoveel tegenzin naar mijn werk ging, maar dat het ‘vrije’ en vooral ontspannen weekend weer voorbij is. Het mogen werd weer moeten.
Stress
Maar wat maakte nu dat ik me toen zo voelde? Mijn man is freelance journalist en heeft geen vast rooster, laat staan een van 9 tot 17 baan. Dit betekende dat zorgtaken van de kinderen waren afgestemd op mijn rooster. Dit betekende dat ik me vaak vroeg in de ochtend moest haasten om 2 kinderen om 7.30 uur (omdat deze niet eerder open ging) bij de kinderopvang te hebben om vervolgens in de file te staan om hopelijk toch nog om half 9 in Eindhoven op het werk te verschijnen. Dit leverde stress op, want ik wilde ook niet overkomen als een ongeïnteresseerde parttimer die alleen maar kwam werken voor het geld. Ik was nogal goed in het ‘me druk maken wat anderen vinden’.
Het moeten wordt weer mogen.
Om 17.30 was dit weer hetzelfde, want ik móest naar huis (in de file) om weer op tijd bij de opvang te staan om mijn kinderen op te halen. Ik voelde me schuldig richting mijn werkgever omdat ik weer naar huis moest, zat behoorlijk ongeduldig in de auto tijdens de file, want ik kon toch niet te laat op de opvang komen. Vervolgens voelde ik me weer schuldig ten opzichte van onze kinderen omdat ze weer eens de laatste waren die werden opgehaald.
Is dit het wel?
Zoals veel mensen rond hun dertigste (of iets ouder) levensjaar begon ook ik te twijfelen. Is dit het wel? Past deze functie wel echt bij mij? Ik kreeg meer dan goede beoordelingen, maar toch klopte er voor mijn gevoel iets niet. Past de functie wel bij wie ik écht ben? Maar ook, past het bedrijf wel bij wie ik écht ben? Ik ben de zoektocht gestart naar wat wél bij me past.
Gisteren was het dus zondag. En wat maakte nu dat ik me gisteren zo goed voelde? Ik mag morgen weer aan het werk. Ik ben bezig met werkzaamheden waar ik ontzettend veel energie van krijg en anderen kan helpen met hun zoektocht naar deze leuke baan. En dit gevoel heb ik aan mezelf te danken. Ik ben mijn hart gaan volgen in plaats van mijn hoofd en ben zelf in actie gekomen om mijn talenten te ontdekken en er ook daadwerkelijk iets mee te gaan doen. Super spannend, maar ook vooral heel trots dat ik die sprong nu eindelijk heb gewaagd.
En jij? Durf jij die sprong ook te wagen?
Wil jij ook fluitend naar je werk, blaken van zelfvertrouwen en niet meer twijfelen of je wel op de juiste plek zit? Wacht niet tot de oplossingen aan komt waaien, maar kom nu in actie voordat het te laat is.
Ik heb een tweetal online talentenprogramma’s ontwikkeld welke jou ondersteunen bij je zoektocht. Het voordeel is dat je dit gewoon in je eigen tijd kunt doen, op tijdstippen dat het jou uitkomt.
Jij verdient het toch ook om een leuke baan te hebben die helemaal bij jou past?
Labels:hart, nieuwe uitdaging, trots, werkweek, Zondagavondgevoel
