Ongeduldig en willen winnen. De perfecte combo.
13 weken ongeveer….13 weken ben ik bezig geweest met een opbouwschema om te ‘leren’ hardlopen. De mensen die mij kennen weten dat dit voor mij best een uitdaging is. Ik ben namelijk meer het type: ‘opbouwschema heb ik niet nodig’ en ‘ik kan dat vast sneller’. Ongeduld is my-middle-name. Nu ga ik een uitdaging niet uit de weg en ben vol goede moed (en de wens voor wat minder kilo’s) een paar maanden geleden begonnen.
Gezellig samen
Mijn man en ik zijn samen aan de uitdaging begonnen maar momenten dat we samen kunnen lopen, komen niet zo heel veel voor. Behalve die bewuste donderdag. We besloten om samen te gaan hardlopen in het bos.
Toch wel enigszins trots op mezelf rende ik als een volleerd hardloopster heel elegant achter mijn man aan. Ik kon zijn tempo niet bijhouden, maar dat vond ik geen probleem. Wat ik wel een probleem vond is dat ik geen oordopjes bij me had, want dat was zo ongezellig, aldus mijn man. Ik liep daar, honderd meter achter hem, alleen maar te denken: hoe lang nog? hoe lang nog? hoe lang nog?
Presteren
Toch wist ik mezelf te motiveren, want dat half uurtje kon ik toch wel volmaken? Als hij het kan, kan ik het ook. Niet onder willen doen voor een ander is mijn tweede middle-name ;-).
Trots en voldaan stapten we 40 minuten later weer in de auto. Twee dagen later ging ik weer. Ik wist niet dat ik hardlopen zo leuk zou gaan vinden. Ik probeerde mezelf weer net wat verder te pushen. Dit keer mét oordopjes en een motiverende podcast.
Nog dezelfde middag krijg ik ontzettend last van mijn enkel. Dit is op moment van schrijven al bijna drie weken geleden en ik voel het nog steeds. Ik merk dat ik hier behoorlijk van baal. Voor mijn gevoel heb ik ontzettend veel geïnvesteerd in een opbouwschema en dadelijk mag ik gewoon weer opnieuw beginnen. Ik ben zelfs gewoon een beetje teleurgesteld.
Kink in de kabel
Heb je dat gevoel ook wel eens? Dat je ergens naar toe hebt gewerkt en voordat het zover is, komt er al een teleurstellende kink in de kabel? Nou, zo voel ik me dus ook. Op hetzelfde moment baal ik daar ook van, want het is maar een klein onbenullig iets waar ik me ‘druk’ om maak.
Ik neem mezelf voor het van de positieve kant te bekijken. Ik ben trots op het resultaat tot zover. Ik ben zo goed bezig geweest dat ik mezelf ondanks de kou wist te motiveren om te gaan. Ik had ook voor de makkelijke optie (thuis op de bank) kunnen gaan, maar heb dit niet gedaan.
Ik ben misschien nu geblesseerd, maar onverminderd enthousiast om (hopelijk) binnenkort weer als een volleerd hardloopster met mijn man te gaan rennen. Alleen dan niet achter hem, maar voor hem.
Labels:blessure, element, gezond, hardlopen
Trackback van jouw site.
