Als uitdaging alleen nog een woord is

Geschreven door Anja Zerrouk op juli 11, 2017. Geplaatst in Gast Blog

Dit gastblog is geschreven door Mia van den Brand

“NEE!!”

Alles in mij riep het. Ik hoorde termen als ‘nieuwe uitdaging’ ‘gebruik van kwaliteiten’ en ‘tijd voor verandering‘ vallen ergens in de verte. Maar ik voelde enkel mijn ademhaling naar boven schieten.

 ‘NEE! ‘ Alles in mijn hoofd en lijf riep het.

Uitdaging

En het ging niet weg na dat gesprek. Huilend in de auto zag ik ineens dat dit de samenvatting was van de afgelopen jaren. De crisis zorgde voor veel reorganisaties binnen de Kinderopvang. Mijn baan als locatiemanager was vooral het managen van ingecalculeerde risico’s en afbrokkelende teams met wiebelende pedagogisch medewerksters geworden.

Uitdaging was een woord geworden zonder veel inhoud. Een management tool. En waar ik de eerste vijf jaar enkel uitdagingen kon zien waren de vier jaren daarna van een ander kaliber. Het eiste zijn tol.

En mijn tol bleek te zijn dat mijn lijf geen veranderingen meer wilde en mijn hoofd al gek werd van de gedachte aan weer een nieuwe locatie, weer opnieuw beginnen. Uitdaging? Hoewel ik vanuit een DNA optimisme het woord altijd vond gebeurde er niets, nada, nul.

Er zat enkel daar een diep gevoel van echt, echt, echt niet meer willen. “Nee”

Aan de keukentafel

Eenmaal thuis schoof ik aan tafel en vertelde ik mijn man en puberdochters de uitkomst van het gesprek. En ook dat ik het niet meer wist nu. Dat ik alleen ‘nee’ voelde. Wat nu ?

Mijn man reageerde simpel vanuit zijn eeuwige optimistische kijk op het leven “nou, dan stop je toch, simpel, als het je zoveel kost.” En mijn pubers, die natuurlijk recht door het midden gaan vulden aan “Ja, je zegt toch zelf zo vaak zelf tegen mensen op je werk ‘als je er niet gelukkig van wordt, moet je wat anders gaan doen, je moet nog zolang’

Mitsen en maren

Het was waar. En ik meende dat ook echt. Niets is zo zwaar als je dagen, jaren naar je werk toeslepen omdat het niet anders kan. Zeker als je nog jaren en jaren mag werken.
Maar ik? Ik had miljoenen mitsen en maren. Door mijn tranen heb ik nog wel gelachen om de opmerkingen van mijn geliefden.
En een klein stemmetje ergens riep “Oh.. stoppen…als dat zou kunnen…dat voelt fijn!!”
Maar die legde ik snel het zwijgen op. En plaatste ook het bordje “NO-GO” voor dat stemmetje.

Het roer om

Ja, natuurlijk kende ook ik de verhalen over mensen die het roer omgooien. Maar ik? Ja, natuurlijk las ook ik ook de verhalen van de mensen die zich geen zorgen meer maakte over hun hypotheek, maandelijkse lasten en toekomst. Fijn voor hen. Maar ik? Ik had een gezin, was van de zekerheden, dreef op routine en vond het vooral veilig dat mijn baan voor die zekerheden zorgde.

De vrijheid en verantwoordelijkheden die ik had vond ik juist fijn en overzichtelijk. Toch?

En dat hele piepkleine ‘is- dit- het- dan- voor-de-komende- jaren’ stemmetje moest stil zijn en niet zeuren. Ik was blij met wat ik had.

En toch kwam het zover. De ‘Nee’ werd geen ‘Ja’ meer, waar dat eerder wel weer gebeurde. Daar hield ik me aan vast. Het voelde niet meer goed en zelfs niet meer een beetje oké.

Tijd voor verandering

Op mijn laatste dag las ik een quote voor van Steven Jobs; “Elke morgen kijk ik in de spiegel en bedenk me als dit de laatste dag van mijn leven was, zou ik dan doen wat ik nu deed. Als het antwoord een paar keer achter elkaar ‘nee’ is, is het tijd voor verandering”

Met geen idee wat ik wel wilde, wist ik alleen wat ik niet meer wilde. En dat was mijn werk.
Alsof ik een abonnement had genomen op veranderingen!
Het startte met een detox-periode op de bank van een paar weken. Mijn lijf wilde eerst rust in de vorm van een dikke griep. Niets doen in een tijd waarin ik van mezelf moest gaan kijken wat ik wel wilde voor mijn toekomst. Kwam dat even niet uit! Uitdaging nummer een was al gestart….

Eenmaal opgeknapt startte ik met een opleiding Opvoedcoaching. Vanuit de overtuiging dat ik een diploma nodig had na jaren pedagogische ervaring en kennis..…toch?

Ik rondde de opleiding af in twee maanden in plaats van de gebruikelijke acht die ervoor stonden. Het diploma was er …. en verdween in de kast. Het was enkel nodig geweest als bevestiging voor mezelf.

Afstemmen

Een andere opleiding kwam ‘langs’ met de naam Afstemmen. Tijd genoeg, ik deed mee. En deze opleiding bracht me, zonder dat ik dat had bedacht, waar ik naar zocht. Ik leerde toch maar eens te luisteren naar een klein stemmetje. Leerde welke overtuigingen en oordelen er allemaal van mij waren geworden in 48 jaar. En ‘hard werken’ was er daar zeker ook een van. Opgeslagen in mijn DNA. Vanuit mijn opvoeding, mijn omgeving, mijn hele leven.

Verandering betekende nu dat ik de kans kreeg om alles waar ik in geloofde opnieuw de revue te laten passeren en eventueel te veranderen. Aan te passen aan deze tijd. Aan mij. Alsof iemand met liet zien dat er naast het pad wat ik liep, nog honderden andere paden liepen. Ik had ze nooit gezien. Te druk met doorlopen….

Hard werken

Ik leerde bijvoorbeeld dat vinden dat je ‘hard’ moet werken een oordeel is en niet hoort bij doen wat je passie is, waar je blij van wordt, waar je lampje van gaat branden, waar je energie van krijgt of welke woorden je er ook voor kan gebruiken.

En dat het datgene is waar je jezelf uren in kan verliezen, en energie van krijgt. Dat dat werken is zonder ‘hard’.
Een volledige sfeervolle kamer kunnen inrichten vanuit je hoofd, prachtige beelden vangen in een foto of denken in beelden en dat met je handen kunnen maken.

Binnen no-time mensen enthousiast krijgen of direct aanvoelen wat mensen nodig hebben.

Pittige wetten uit je hoofd leren omdat je met liefde mensen wil bijstaan die gericht zijn op een beter milieu of voor hun rechten willen opkomen. Precies weet wanneer een leerling een ‘schop’ of een aai nodig heeft omdat je potentie ziet. Een sieraad maken na een gesprek omdat je naadloos aansluit bij de wens van de ander of met je stem een boodschap helemaal kloppend kunnen overbrengen. Kansen en mogelijkheden zien om organisaties te verbinden met elkaar of kleine kinderen de ouders gunnen die zij verdienen en daar ouders bewust van maken. Al die talenten hebben een bijdrage.

En dan is het geen hard werken, dan is het leren alleen maar jezelf te zijn met wat jij allang kan.
Ik heb ze allemaal leren kennen, mensen die werken met deze mooie talenten.

Oprecht

En ik kon en kan dat met mensen. Ook al mijn hele werkende leven. Opmerken wie oprecht is. Aanvoelen waar mensen niet lekker in hun vel zitten. Weten wat iemand nog nodig heeft om zichzelf te kunnen zijn, waar de kracht en het talent zit en wat hij of zij nog te leren heeft. En ze dat zelf laten ontdekken en op mijn eigen nuchtere manier spiegels voorhouden.

Ik liet al jaren mijn eigen kleine stemmetje wat duidelijker praten voor een ander. Maar dat ging me zo makkelijk af…dat was toch geen werken?

De dame bij de Kamer van Koophandel schreef me in als Coach. Voor Maatschappelijke Ondersteuning. “ Natuurlijk” en “Precies iets voor jou” riepen mensen in mijn omgeving.

Leven vanuit zekerheid

Ik. Die altijd riep dat ondernemerschap niets was voor mij. Vanuit zekerheden leefde. Ik nam een sprong en begon. Doodeng, maar ik was nu toch bezig met veranderingen. Had me ondertussen voorgenomen dan ook maar alles aan te gaan. Blijkbaar was er nog zoveel wat ik niet wist of had gedaan.

En de klanten kwamen en komen. Omdat ik nu nog beter voel wat er nodig is om gelukkig te worden. Ook voor klanten. Ze verbazen zich ook en lachen mee als ik vertel over dit avontuur. Want het is het woord uitdaging wel voorbij. Het is mijn werk, mijn bedrijf geworden.

Stap voor stap

Maar het is wel zelf lopen. Stap voor stap. Voelen. Aangaan. Proberen. Eigen maken.
En natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Het is ook eng, spannend en teleurstellend. Natuurlijk!  De uitdagingen blijven. Maar er zijn ook verassingen, resultaten, nieuwe mensen.

En dus ook fijne, super en mindere dagen.

Toch is er een groot verschil. Ze zijn nu namelijk helemaal van en voor mij. De feestjes én de tranen.
Want de allergrootste verandering die ik heb doorgemaakt is dat ik de keuze heb gemaakt voor mezelf. Niet voor de zekerheid van buitenaf. Niet om te voldoen aan een plaatje. Niet voor de verwachting van anderen. Niet voor de schijnveiligheid, het bekende, oordelen of overtuigingen. Maar voor dat hele kleine stemmetje ergens in de verte.
Dat hele kleine stemmetje, wat een hele grote stem geworden nu het gehoord wordt. Met een groot LISTEN! bord ervoor, met versterking en versteviging eromheen. En ik ben ernaar gaan luisteren.

Want die stem, ofwel mijn intuïtie, weet precies wat goed voor mij is en zorgt voor geen moment van spijt.

In deze tijd, in deze generatie met de maakbare (online) wereld van nu, is het een aardige uitdaging niet verward te raken in de plaatjes, verwachtingen en de druk die daarbij komt kijken. Gelukkig heeft iedereen dat stemmetje. De kunst is om het te horen. Al roept het alleen maar “NEE!”

Ben jij er klaar voor om te luisteren?

Mia van den Brand
www.brandnewcoaching.nl

——————————————————

Weet jij ook vooral wat je niet wilt, maar niet wat je wel wilt?  Ben je er klaar voor om te ontdekken wat jou uniek maakt en inzicht te krijgen in jouw mindset? Met behulp van mijn nieuwe programma ‘Inzicht in Jezelf’ ga je nu eens echt van dromen naar doen.

Heb jij ook je passie gevolgd en daardoor een carrièreswitch gemaakt en lijkt het jou leuk om daar een keer een gastblog over te schrijven? Laat het me weten en ik vertel je meer.

Labels:Afstemmen, hart, intuïtie, keuzes, onzekerheid, roeping

Trackback van jouw site.