Ik heb met mezelf een strategie afgesproken. Iedere week wil ik een blog gaan plaatsen. De ene week van mijzelf en de andere week van een gastblogger.

Kriebels, kriebels en nog eens kriebel. Dit voel ik in mijn buik nu ik dit bericht typ. Allerlei soorten kriebels die ik nog niet zo goed kan plaatsen.

Gisteren was het zondag. Ik zat op de bank en ik besefte me ineens dat het lang geleden is dat ik dat, voor mij, typische zondagavondgevoel had. Het toch wel sombere gevoel dat de werkweek weer ging beginnen. Niet dat ik nu met zoveel tegenzin naar mijn werk ging, maar dat het ‘vrije’ en vooral ontspannen weekend weer voorbij is. Het mogen werd weer moeten.

Ik woon in Tilburg. Geen bruisende stad, maar van de meeste gemakken voorzien. En sinds Koningsdag 2017 flink op de kaart gezet.
In de laatste volle week van juli is Tilburg wél een bruisende stad. Dan is het namelijk Tilburgse Kermis. Je merkt dit al een week van tevoren omdat er dan al geen doorkomen meer aan is in de binnenstad.

Het moet anders, dat is zeker. Maar mijn hoofd doet niet altijd wat mijn hart wil. Ik blijft het gevoel houden dat mijn baan niet helemaal is wat ik wil. Of toch wel? Want ik heb een goed inkomen en zekerheid. Oh nee… dat is weer typisch mijn rationele hoofd dat tegen me spreekt. Altijd maar die tweestrijd.