Spiritualiteit, toch niet zo heel zweverig
Yoga; saai op een matje bewegen.
Mediteren; nog saaier op een matje stilzitten.
Mindfulness; op commando nadenken.
Spiritualiteit; Buddha… Thailand… lekker eten.
Zo ongeveer was mijn gedachtegang bij het horen van die woorden. Ik stond er 1,5 jaar geleden heel anders in dan nu. Een goede vriendin van mij staat hier juist wel heel open voor. Zij heeft mij vaak gevraagd mee te gaan maar ik heb altijd vriendelijk bedankt.
Spiritualiteit
Naarmate ik steeds meer bezig ben met mijn persoonlijke ontwikkeling, sta ik ook steeds meer open voor spiritualiteit. Ik merk dat mediteren me helpt om mijn gedachten te beheersen. En met afstemmen probeer ik op mijn juiste ‘frequentie’ te komen. Natuurlijk nog niet in de mate waarin ik dat zou willen, maar goed: ‘oefening baart kunst’ zullen we maar zeggen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel snel spijbel als mijn warme bed harder roept dan de koude zolderkamer.
Vorige week had ik met iemand afgesproken en intuïtie werd het onderwerp van gesprek. Zij vertelde mij (zonder mijn verhaal te weten) over mijn sterk ontwikkelde intuïtie en dat ik daarop moet leren vertrouwen want dan kom ik nog veel verder. Ik heb, van jongs af aan, al het gevoel dat ik ben weggelegd voor iets groots (lekker specifiek ook hè?). Zij bevestigde dit. Hierdoor voel ik me nog zoveel krachtiger, maar er is één probleem…
Tussen hart en hoofd
Ik heb inderdaad een sterk ontwikkelde intuïtie. Dit is altijd al zo geweest. Ik kan mensen haarfijn aanvoelen en de sfeer in een kamer pik ik meteen op als ik binnenkom. Echter, ik heb nooit geleerd te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik ben een ‘onderzoeker’. Ik ben wetenschappelijk opgeleid en mij is geleerd overal een verklaring voor te zoeken. Je begrijpt het al, dat is behoorlijk lastig als het om je intuïtie gaat.
Waar ik vaak tegenaan loop is dat ik mijn gevoel met mijn hoofd wil verklaren. Vaak ga ik dan aan mijn gevoel voorbij omdat mijn ratio de tweestrijd wint. Ik heb mezelf als doel gesteld om vanaf nu meer te gaan luisteren naar mijn eerste ingeving. Als mijn verstand dan aangeeft…’ja, maar…’ dan probeer ik er minder naar te luisteren en erop te vertrouwen dat het goedkomt.
Nu ik dat voor mezelf heb besloten en daarbij heb besloten om meer ‘los’ te laten, lijkt het wel of dingen hun weg naar mij vinden. Telefoontjes uit onverwachte (maar leuke) hoek, gesprekken met geweldige mensen, uitnodigingen en nieuwe opdrachten. De ‘wereld’ is zoveel groter dan dat wij waarnemen. Doordat ik hier voor mijn gevoel steeds meer ‘bewijzen’ (komt ‘ie weer dat hoofd) voor krijg, kan ik het makkelijker verklaren. Zo is spiritualiteit voor mij niet meer zo zweverig.
Labels:hart, me-time, mediteren, onzekerheid, tweestrijd, yoga
Trackback van jouw site.
Gwyneth
| #
Leuk om te lezen, Anja. Wat ik herken in je verhaal is het intuïtieve vermogen. Het hoofd is vaak zo snel met reageren, dat het die eerste vluchtige ingeving meteen de kop indrukt. Op die manier negeerde ik mijn eerste ingeving om er later achter te komen, dat deze ingeving juist was. Nu probeer ik me steeds bewuster te zijn van deze ingeving en er naar te handelen. Dat laatste lukt steeds vaker, maar zorgt er ook voor dat ik weleens ‘nee’ moet zeggen en niet kan uitleggen waarom. Maar je schrijft het al: oefening baart kunst.
Reply
Anja Zerrouk
| #
Klopt. Als je erop gaat letten, merk je pas hoe geprogrammeerd je eigenlijk bent. Tenminste, dat is bij mij zo .
Reply