Hoe tem je een roze olifant?

Geschreven door Nathalie van Zundert op april 19, 2017. Geplaatst in Blog, Gast Blog

Iedereen is onzeker.
Sorry, wat zeg je? “Ik twijfel nooit aan mezelf!”
Geloof me: jij bestaat niet.
“Uh… geloof me: ik besta en ik zeg je: ik ben er nooit mee bezig.”

Oké, dus jij bent nooit met jezelf bezig? Of je het wel goed doet? Dan heb ik een mooie quote van Russell voor je: ‘Het lastige in de wereld is, dat de dommen zelfverzekerd zijn en slimme mensen met twijfel vervuld’.

“Gaan we onaardig doen? Zak erin met je blog! Ga ik toch gewoon iets anders doen.”

Wat is onzekerheid?

Oké, dat was niet zo aardig van me. Ik weet het. Maar ik kan niets met mensen die zeggen dat ze nooit twijfelen aan zichzelf. Want dat is precies wat onzekerheid is: het twijfelen aan jezelf.

We willen bij een kudde horen want daar voelen we ons veilig. Safety in numbers. Dus spiegelen we onszelf voortdurend aan onze omgeving, of aan een denkbeeldige betere versie van onszelf. Maar van te veel spiegelen komt piekeren.

Maar, news flash: zelftwijfel hoort bij mensen. Werken aan onzekerheid kun je dus van je volgende goede-voornemens-lijstje halen. Dat gaat ‘m niet worden. Want heb je bijvoorbeeld net je voluptueuze vormen geaccepteerd, dan heb je jezelf zo een nieuw project in de maag gesplitst. Ermee leren leven is het devies. Maar welke valkuilen moet je dan vermijden?

Do not fulfill the self-fulfilling prophecy

Het is dinsdagmorgen en ik sta voor al mijn collega’s om een presentatie te geven.
Iedereen is stil. Alle ogen op mij gericht. De een vriendelijk, de ander met een gefronste serieuze blik. Ik vind het onverdraaglijk. De spanning loopt op in mijn lijf, hoger en hoger.
Voor een groep staan vind ik enorm ongemakkelijk. Wat bezielde me om deze taak naar me toe te schuiven?  Maar ik begin: “Ik ga jullie iets vertellen.” En dan vliegt het zomaar mijn mond uit. Ik heb er geen controle over. Ik draai me om naar mijn collega die verantwoordelijk is voor de inhoud, en zeg al wijzend naar hem: “We hebben afgesproken dat Bart zijn mond houdt als het fout gaat he!” En dan zo’n zenuwachtig lachje.
…
Ik zie een paar medelevende glimlachjes. Daarna is het stil. Auw!

Soms kan het opluchten om de roze olifant te benoemen. Soms kan een goede grap hem luid trompetterend verjagen. Maar dan moet het een roze olifant zijn die anderen ook zien. En dat was nu duidelijk niet zo.

De realiteit was namelijk dat ik mijn eigen olifant verjoeg. Mijn eigen angst voor het spreken voor een groep. Maar daardoor werd mijn olifant heel groot. En héél boos en héél roze. Alle woorden die erna nog over mijn lippen buitelden, werden genadeloos door hem vertrapt. Het voelde als een slagveld. Zwaar gewond lagen ze op de grond, mijn woorden. Alle kracht was uit hun broze lichaampjes weggevloeid.

Praat erover, maar ook weer niet te veel

Het praten en delen van onzekerheid is iets wat vrouwen graag doen. En onder bepaalde omstandigheden is het ook heel zinvol. Waarom? Twee woorden: herkenning en geruststelling. Nee, je bent niet gek omdat je onzeker bent. Ja, ik twijfel ook vaak aan mezelf. Ach gekkerd, jij hoeft toch helemaal nergens onzeker over te zijn! De ‘spiegelvrouw’ kan je kopzorgen reduceren tot normale proporties. Want je bent niet alleen. Niet de enige die aanmoddert in zelftwijfel. Wow, dat is een opluchting! Maar het is geen oplossing. Het zijn niet de anderen die je gebroken zelfbeeld in elkaar moeten lijmen. Sterker nog: te veel erover praten maakt het soms alleen maar groter. En er vaak met dezelfde persoon over praten, heeft op den duur gevolgen voor de relatie met die persoon. Telkens je eigen gevoel van onvermogen bekrachtigen en dat door de ander laten oplappen, maakt jou klein en die ander groot. En dat is voor geen enkele relatie goed.

Maak het groot en ga door

Eigenlijk is er maar een ding dat wel écht helpt tegen zelftwijfel. Face your fears and beat them.
Eropaf godverdomme!
“wie wil de presentatie geven?”
De ene helft van mijn lichaam schiet in de angstmodus. De andere helft stuurt mijn actiemodus aan.
En dus hoor ik mezelf het weer zeggen: “ja, dat is goed. Ik geef die presentatie wel.”En daarna gaan beide kanten in mij, lekker schizofreen, met elkaar in discussie.

Dodelijk vermoeiend. Soms is hulp van een coach daarbij wel slim. Maar het helpt en ruimt lekker op. Zodat je daarna verder kunt met een nieuw project. Want iedereen is onzeker. Dat gaat nooit weg.

Trackback van jouw site.