Een echte Pippi Langkous

Geschreven door Nathalie van Zundert op juli 6, 2017. Geplaatst in Blog

Het is zaterdagmorgen. Ik lig in bed en buiten regent het. Ik houd van regen, vind het gezellig.
Ik denk terug aan de afgelopen week. Aan het project waar ik vol in zit. Aan mijn beslissingen en aan de zelftwijfel. Een nieuwe baan is soms een achtbaan. Ik ben moe.
Beneden hoor ik kastjes open en dicht gaan. Even later de koelkast. Ik draai me om en zie mijn vriend. Hij ligt óók nog in bed. Als hij naast me ligt, wie is dan…?
“Yuna?” vraag ik.
Mijn vriend knikt glimlachend. “Ze ging zelf het ontbijt maken. Je kent haar toch, die gaat gewoon.”
Ik glimlach wanneer ik hoor dat ze het koffiezetapparaat aan zet.

Ik heb dat nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan

Mijn dochter van vijf. Een echte Pippi Langkous. De kracht en felle vastberadenheid spat uit haar ogen. Als baby al. Ik werd er soms bang van.
Ik denk terug aan dat ik haar een keer aantrof, hangend aan de wandplanken van onze voorraadkast. Ze had twee stoeltjes op elkaar gestapeld óp de stofzuiger. Ze was op weg naar de snoeppot, die ze zelf wel zou pakken. In blinde paniek dook ik de voorraadkast in. Ik plukte haar tussen de conservenblikken vandaan en sprak haar boos toe.
Het is een uitdaging om een evenwicht te vinden in het haar beschermen tegen zichzelf zonder haar daarbij te breken. Dat mislukte en gevoed door angst en pure schrik, hoorde ik mezelf haar in paniek toesnauwen: “dat kun jij niet!”

Je bent niet goed genoeg!

Haar ondernemendheid, die ze volgens mijn moeder beslist van mij heeft, was ik ergens onderweg verloren. Het maakte stilletjes plaats voor aarzeling, waarna ik strandde in de comfort zone. Daar was ik op veilige afstand van de boze stemmen in mijn hoofd. Boze stemmen die dingen roepen als ‘dit kan je niet’ en ‘je bent niet goed genoeg’.
Waar ik het precies kwijtraakte, geen idee. Doet dat er eigenlijk wel toe? Niemand komt zonder kleerscheuren door zijn jeugd.

Een goed gesprek met jezelf

Ik herinner me dan wel niet wanneer en waardoor ik dat schijnbaar aangeboren vuur verloor. Wel dat ik hem terugvond. Het was op een avond toen ik mijn dochter, een baby nog, in bed legde.
Ik had net haar pyjama aangetrokken en hield haar nog even in mijn armen. Ze keek me aan, en ik haar. Het voelde alsof degene die ik in mijn armen hield veel ouder was dan ik. Het was een gesprek zonder woorden dat me voor even wegtrok van tijd en plaats. Een gesprek niet alleen met haar, maar vooral een met mezelf.

Jankend op het toilet

Het was op dat moment dat ik besloot dat ik aan de gang moest. Of dat nu 16 KM hardlopen is, acteren, een carrièreswitch of iets anders wat lonkte. Is het eng? Ja? Juist dan er op af! Want wie zegt dat ik dat niet kan? En als het een keer fout gaat, hoe erg is dat dan? En net als dat mijn dochter het ene moment aan de wandplanken hangt om het volgende moment weg te kruipen in mijn armen. Zo verstop ik me tijdens mijn werk soms op het toilet om een potje te janken. Het hoort erbij.

Heb je vandaag nog iets laten mislukken?

Ik geef het toe, ik heb hem gejat. Maar soms tijdens het eten stel ik mijn kinderen deze vraag. Ze waren de eerste keer verbaasd toen ze ‘ja’ zeiden en in plaats van troost, bijna applaus kregen. Maar nu weten het: fouten maken moet. Het betekent dat je iets nieuws probeert. Het wil overigens niet zeggen dat ik mijn dochter op alle risico’s laat afstormen. Wel dat ik haar vuur en vastberadenheid koester.

Blind voor welke realiteit dan ook wil ze, net als haar buurjongen van 10, helemaal alleen koken.
Ze schuift het krukje voor het gasfornuis en duwt me richting woonkamer.
“Mama, ik kan het écht. Ga jij maar de krant lezen.” Ze klimt op het krukje en pakt de pan van het vuur.
”Wat leuk dat je dat wil doen.” zeg ik terwijl mijn hart tekeer gaat van schrik.
“Weet je wat? Hier heb je de pollepel. Als jij roert, dan houd ik de pan vast.”

—————————————–

Wil jij ook aan de slag gaan om van dromen naar doen te gaan en daarbij jouw vuur weer terug te vinden? Kijk dan hier wat ik voor je kan betekenen.

Labels:onzeker, overtuigingen, verwachtingen

Trackback van jouw site.