Cocktailrecept van een laatbloeier.

Geschreven door Anja Zerrouk op maart 28, 2017. Geplaatst in Gast Blog

Dit gastblog is geschreven door Nathalie van Zundert.

Ik ben Nathalie en ik ben bijna 40 jaar. Ik vind dat een indrukwekkende leeftijd, vooral omdat ik me van binnen eerder 25 voel. In die 40 jaar heb ik veel gedaan. Ik heb gespeeld, getwijfeld, gemijmerd en gedroomd. Ik heb gereisd, gestudeerd, gewerkt en lol gemaakt. Ik heb gespeeld in een rockband, les gegeven en geschreven. Ik heb mezelf uit meerdere putten getrokken, harten gebroken, maar het mijne ook talloze keren gelijmd. Ik heb veel gedaan. Een serieuze carrière opbouwen staat niet in het lijstje. Ik ben namelijk een laatbloeier.

Een laatbloeier is iemand, die later dan anderen tot ontwikkeling komt. Voor een buitenstaander lijkt het alsof een laatbloeier maar een beetje aanrommelt in twijfel en chaos. En vaak is dat ook zo. Maar daar moet je, zo weet ik inmiddels, doorheen. Het is het basisingrediënt van een verrassend lekkere cocktail. Die van mij is af. Ik ben begonnen aan een heuse carrière. Ik werk in de communicatie en ik mag schrijven. Ik geef je de vijf ingrediënten:

1. Pijn

Veranderen, we doen het niet graag. Mensen zijn gewoontedieren. Sterker nog, we veranderen pas als het niet anders kan. Om dat punt te bereiken, heb je veel pijn nodig. Het is ons hoofdingrediënt. Het spijt me. Ik wil niet lopen zeuren over mijn voormalige werk. Dat is niet sjiek. Laat ik het erop houden dat ik het ‘niet zo heel leuk vond’. Ik had me vastgeklampt aan een tijdelijke functie als opleider. Dat liep op niks uit. Het lijden, dat ik tot dan toe met kleine impulsen van buitenaf een beetje koest kon houden, werd acuut en uitzichtloos. Als ik iets anders wilde, en dat wilde ik, dan moest ik weg.

2. Uit je comfort zone

Maar eerst was er de zomervakantie. Ik deed in die periode vrijwilligerswerk met kinderen.  
Een andere omgeving met andere mensen. Er werden andere dingen van mij gevraagd. Ik vond het geweldig. Maar omgaan met kinderen is niet voor iedereen een ‘energiegenerator’. Uit je comfort zone stappen is ons tweede ingrediënt. En het kan op heel veel manieren. Voel je ongemak of misschien zelfs pure angst, als je eraan denkt? Goed zo! Erop af! Het verruimt je blik. Dat had ik nodig, want ik had belangrijke beslissingen te nemen.

3. Een doorgehakte knoop

Ons derde ingrediënt. De cocktail begint te lijken op zo’n viezig moddersoepje van mijn dochter. Maar houd vol! Het is januari 2016. Ik zat inmiddels regelmatig huilend op de fiets naar mijn werk. Op het werk liep ik tegen de muren omhoog van verveling en ellende. Er werden inmiddels saaie opleidingseisen verbonden aan mijn saaie werk. Dikke boeken over verzekeringen, belastingen en andere onderwerpen, waarmee je slapeloosheid effectief bestrijdt. Voldoe je niet aan de eisen? Dan kun je vertrekken. Uitspreken dat je stopt is spannend, hoe saai en vervelend je werk en die opleidingen ook zijn. Ik gaf een vast contract met een fijn salaris op.

4. Een stip op de muur

Shit! Met een afgesproken einddatum op zak had ik een doel nodig, en snel ook. Ik zag het maken van keuzes als iets heel definitiefs. Gelukkig werkt het niet zo. Een keuze is een ‘stip op de muur’, dat richting geeft aan je handelen. Het is ons vierde ingrediënt. Dat je misschien totaal ergens anders uitkomt, is oké. Zorg wel voor plezier. De weg naar de stip kan namelijk soms een lange zijn. Mijn stip was schrijven. Ik doe het al vanaf kinds af aan. Ik begon met een blog, omdat ik het leuk vond.

5. Act as if

De blog deelde ik ook online. Ik vertelde het tegen iedereen, die het maar horen wilde. Ik voelde daar aanvankelijk wel wat gêne bij (lees doodsangst). Kom op, ik was toch helemaal geen schrijfster? Dat idee moest overboord, besloot ik. Doe dan alsof. Het is het vijfde en laatste ingrediënt.

Het gaat allemaal om perceptie. Ik sprak met iedereen, netwerkte me een slag in de rondte. Het leverde me contacten op binnen en buiten. Ik mocht bloggen bij mijn werkgever, sleurde wat bescheiden freelance opdrachtjes binnen. En twee weken voordat ik op straat zou staan, kon ik intern doorschuiven naar de afdeling communicatie.

Daar zit ik nu en al zo’n 3 maanden. Dat het dan niet meteen makkelijker en rustiger wordt, weet iedereen die iets totaal anders gaat doen. Het is een cyclus van vallen en opstaan. Van zelfvertrouwen naar zelftwijfel. Van een lach naar een traan…of twee. Een droom en soms ook een nachtmerrie. Maar ik ben zo ongeveer wel de gelukkigste vrouw, die er in Tilburg rondloopt.

 ——————————————–

Ben jij klaar met twijfelen over wat je nu écht wilt? Ben je er klaar voor om in actie te komen om jouw droombaan te vinden? Mijn talentenprogramma kan je daarbij helpen, met of zonder professionele begeleiding.

Heb jij ook je passie gevolgd en daardoor een carrièreswitch gemaakt en lijkt het jou leuk om daar een keer een gastblog over te schrijven? Laat het me weten en ik vertel je meer.

Labels:comfortzone, hart, innerlijke criticus, onzeker, overtuigingen, sleutelmomenten

Trackback van jouw site.