Burn-out: van overleven naar leven
Dit gastblog is geschreven door Anja Bol
Het zat er aan te komen
Zeven jaar geleden meldde ik mij ziek en stortte ik in. In mijn privéleven ging het al maanden niet lekker. Slapen was een probleem. Voor sociale contacten had ik geen energie. Hobby’s interesseerden me niet meer. De laatste tentamens voor de hbo-opleiding die ik in deeltijd deed, lukten niet. Mijn parttime werk als praktijkmanager (bij een fysiotherapiepraktijk) was het enige dat wel lukte en dat hield me nog een beetje overeind.
Even bijkomen
Tot 14 juni 2010. De dag dat ik (naar mijn idee) heel egoïstisch besloot om me twee weken ziek te melden. De huisarts vond twee weken erg optimistisch, terwijl ik dacht: ‘dat is zeker wel genoeg’. De weken werden jaren…
Op het moment dat ik stopte en rust nam, besloot mijn lijf dat het genoeg was geweest. Ik was al veel misselijk, maar vanaf dat moment moest ik constant een emmertje bij de hand hebben omdat ik heel vaak overgaf. Ik trilde van top tot teen. Voortdurend klappertanden. Lopen ging nauwelijks meer (100 meter voelde als een marathon). Conclusie van de bedrijfsarts (die ik na 10 dagen ziekzijn bezocht): een flinke burn-out.
Loslaten
Van de eerste tijd kan ik mij niet zoveel meer herinneren, behalve dat het ingewikkeld was om mijn werk los te laten. Ook omdat er heel veel taken waren waarvan alleen ik wist hoe ze gedaan moesten worden.
Mijn contract liep af toen ik twee maanden ziek was. Er viel een last van mijn schouders: ik was alleen nog voor mijzelf verantwoordelijk. Dat was al pittig genoeg. Zeker omdat ik er ook nog eens paniekaanvallen bij kreeg en niet meer alleen in huis durfde te zijn. Bijna drie maanden logeerde ik bij mijn ouders. Het heeft lang geduurd en veel therapie en behandelingen gevraagd, tot ik mij weer wat mens ging voelen.
Ik moest heel veel leren. Niet alleen mijn werk loslaten, maar sowieso leren om me niet overal verantwoordelijk voor te voelen en verantwoordelijkheden naar me toe te trekken. Ik moest leren pauzes nemen (wat een ramp was dat in het begin: een half uur verplicht NIKSEN) en maar met een ding tegelijk bezig te gaan.
Basis
Ik ontdekte dat mijn grootste ‘probleem’ lag bij zelfwaardering. Met mijn overtuiging dat ik alleen van waarde ben als ik nuttig ben/anderen help, maakte ik mijn bestaansrecht afhankelijk van de waardering (van anderen) van mijn gedrag. Als ik het zo opschrijf, lijkt de oplossing gemakkelijk: denk dan iets anders. Zet de knop om. Helaas werkt het niet zo. Soms vecht ik nog tegen dit gevoel.
Restklachten
Ik weet niet of ik ooit volledig zal herstellen van mijn burn-out. Ik ben nog steeds snel overprikkeld en kan me minder goed concentreren dan vroeger. Als ik teveel stress heb, trapt mijn lijf keihard op de rem. Dat is regelmatig lastig. Daardoor is twaalf uur per week werken meestal mijn maximum – dit voelt alsof ik meer dan veertig uur heb gewerkt.
Dankbaar
Maar het lukt wel. Inclusief een sociaal leven. Inclusief mijn eigen fijne huis(houden). Zelfs inclusief af en toe een cursus (voor de lol) en een paar uur vrijwilligerswerk in de maand! Ik voel me heel dankbaar. Dankbaar voor waar ik nu ben. Voorafgaand aan mijn burn-out was ik alleen nog maar aan het óverleven. Nu ben ik eindelijk aan het leven. Ik moet niet alleen maar meer van alles. Ik mág heel veel (en werken is leuk!).
Drie jaar geleden wist ik weinig van vormgeving. Ik vond het echter zo fijn om te doen, dat ik het in no time leerde… en sinds twee jaar ben ik de (af en toe) best trotse eigenaar van mijn eigen bedrijf Studio Kastanje.
Prettig was het niet: de burn out. Nuttig wel ;-). Inmiddels weet ik dat ik een behoorlijke doorzetter ben. Je kunt echter doorslaan in het volhouden en doorgaan. Doorzetten blijft in balans als je ook kunt loslaten, wanneer dat beter voor jezelf is.
Ik heb op een harde manier geleerd dat het goed is om te doen wat bij me past, waar ik energie van krijg. Ik hoop dat jij geen burn-out nodig hebt om knopen door te hakken en te kiezen voor wat goed is voor jezelf (nog zo’n ontdekking die ik deed: goed voor jezelf zorgen geeft energie om er voor anderen te kunnen zijn).
Tot slot wil ik je graag meegeven dat je niet alles alleen hoeft uit te zoeken. Vraag om hulp. Er zijn veel coaches die (onder andere als ervaringsdeskundige) heel graag met jou op ontdekkingstocht gaan. Jij bent het waard. De mensen om je heen zijn het waard.
————————————————————
Ben jij er klaar voor om op ontdekkingstocht te gaan naar wat jou uniek maakt en daarbij ook meer inzicht te krijgen in o.a. jouw mindset? Met behulp van mijn nieuwe programma ‘Inzicht in Jezelf’ ga je nu eens echt van dromen naar doen.
Heb jij ook je passie gevolgd en daardoor een carrièreswitch gemaakt en lijkt het jou leuk om daar een keer een gastblog over te schrijven? Laat het me weten en ik vertel je meer.
Labels:burn-out, onzeker, onzekerheid
Trackback van jouw site.
